Vijftig jaar geleden verliet Tyrone Marioneaux de collegebanken van zijn Amerikaanse Universiteit. Hij werd gerangschikt als tweede center van de generatie van toen, net achter Artis Gilmore, de mastodont die anderhalf decennium in de ABA en NBA miljoenen dollars verdiende.
Marioneaux werd nooit prof in zijn vaderland. Hij werd naar ’Holland’ gestuurd door een makelaar en monsterde aan bij Levi’s Flamingo’s in Haarlem. Marioneaux, die zich aan zijn nieuwe teamgenoten voorstelde met zijn bijnaam ’Tree’ kwam, trainde, speelde, schuimde het Amsterdamse avondleven af, vertrok naar Radio Koch in Wenen, kwam weer terug naar Nederland om in Amstelveen, Den Bosch en Utrecht te spelen en… verblijft hier nog altijd.
Afgelopen zaterdagavond bood zijn vrouw hem een verjaardagsfeest aan in het clubgebouw van Roeivereniging Amstel in Amsterdam. De daar aanwezigen konden het zich nauwelijks realiseren: The Tree was 70 jaar oud geworden en komend jaar is hij vijftig jaar in Europa, waarvan 48 in Nederland. Zes van de twaalf spelers van de kampioensploeg van toen waren zaterdag aanwezig om The Tree van 2.14 meter lengte te feliciteren.
Zelden speelde en verbleef een specialer mens dan deze reus in de Nederlandse competitie. Hij was aardig, misschien zelfs wel te aardig, hij was eloquent, hij speelde (goed) schaak, hij trainde overal jeugdteams, hij was een wandelende, basketbal spelende filosoof wiens lengte tot in de hemel reikte.
Marioneaux reisde nooit meer terug naar zijn New Orleans, hij werd Amerikaan onder de Nederlanders. The Tree snoefde nooit, gedroeg zich altijd en was en bleef favoriet van velen.
Afgelopen zaterdag kraaide hij het uit van plezier. Er waren toch maar mooi zes ploeggenoten van weleer langs gekomen. ,,Getting older is fun’’, schaterlachte hij en stond stil bij de drie ploeggenoten die er al niet meer zijn. ,,Jammer dat die mannen hier niet kunnen zijn’’, zei hij bedachtzaam. Dat gevoel voor vergankelijkheid paste ook in een erg lang lijf.
